Rozdział XXVII

Zayn wziął głęboki oddech, a Jesy zabrała od niego telefon.  

- Lepiej się pospieszę - szepnęła.  

Po chwili z adresem na niewielkiej karteczce, zbiegali do samochodu Malika.  

- Jak daleko są magazyny? - spytał Mulat. 

- Około godziny jazdy. 

Brunet nie przejmował się prędkością ani znakami. Tu chodziło o życie jego przyjaciół i rodziny. Szatynka mocno trzymała się deski rozdzielczej. Co jakiś czas musieli użyć mapy w telefonie, by się odnaleźć. Nelson przez ten czas bardzo intensywnie myślała. Porywacz napisał, że ich widzi. A co jeśli...? 

- ZAYN ZATRZYMAJ SIĘ W TEJ CHWILI! - krzyknęła.  

Mężczyzna o mało co nie stracił panowania nad kierownicą, jednak posłusznie zwolnił.  

- Omal nas nie zabiłaś! 

- To musi być pułapka.  

- Co? 

- To pułapka, Zayn.  

- Ale... 

- Nie wydaje ci się to podejrzane, że akurat jak rozwiązaliśmy zagadkę w tym samym czasie przyszedł sms? 

Detektyw ocknął się. Przygryzł wargę. Spojrzał z nadzieją w drogę przed nimi. Co jeśli on teraz tu się zatrzymuje i myśli, a w tym czasie Harry albo Perrie są poddawani torturom. Poczuł w ustach metaliczny smak krwi. Nie  mógł się teraz wycofać. Bez słowa uruchomił ponownie silnik i ruszył. 

- Sms przyszedł wcześniej. Ja odczytałem go później. To nie ma związku.  

Kobieta przytaknęła, ale dalej nie była przekonana do tego pomysłu. Czuła ssanie w żołądku. Przeczucie przekonywało ją, by wrócili do miasta i wszystko jeszcze raz przemyśleli. A co jeśli to tylko zmyłka? Co jeśli to nie porwanie, a już morderstwo? Szatynka spojrzała w bok na kolegę. Głośno przełknęła ślinę. Kiedyś obiecali sobie, że zawsze będą się wspierać i ona zamierzała tej obietnicy dotrzymać. Nie odzywając się już ani słowem dała się zawieść.  

*** 

- Masz zasięg? 

- Nie, a ty? 

- Cholera też nie.  

Od ponad piętnastu minut próbowali się odnaleźć na jakiejś żwirowej drodze. Dookoła nich był las. Niedaleko dało się dojrzeć zniszczoną stację benzynową. Mulat przyglądnął się jej dokładnie. 

- Myślisz, że ktoś tam jest? - spytał, pokazując podbródkiem obiekt.  

Jesy odwróciła. Nie było to daleko.  

- Nie wiem. Pójdę sprawdzić i spytam o drogę. Zaczekasz tu? 

Mężczyzna przytaknął i obrócił się do auta. Jednak nagle przypomniała mu się jedna ważna kwestia i zwrócił się w kierunku przyjaciółki. 

- Masz zabezpieczenie? 

Nelson uśmiechnęła się i podwinęła kurtkę do góry, ukazując czarny pistolet. Malik odwzajemnił uśmiech, pomachał jej na pożegnanie i wsiadł do auta. Wyłączył szumiące radio. Byli tak daleko od miasta, że nie było kompletnie żadnego zasięgu. Z nerwów zaczął obryzgać paznokcie. Nagle zadzwonił telefon. Chwilę mu zajęło wydostanie go z tylnej kieszeni dżinsów.  

- Tak słucham? 

- Tata? 

Zayn złapał się za serce. Nie mógł w to uwierzyć.  

- Harry, to ty? 

W duchu cieszył się, że jego modły zostały wysłuchane. Jego syn dalej żyje. Teraz pytanie co z resztą. 

- Tak, to ja. Tato boję się.  

- Shh. Wszystko będzie dobrze. Jadę do ciebie jasne? 

- Tato proszę pospiesz się. Ona zabiła ciocię Elizabeth -  głos nastolatka zaczął się łamać. 

Mężczyzna musiał wziąć głęboki oddech. Nie pomoże mu swoim szlochem. Musiał być silny. Dla Harry'ego.  

- Posłuchaj mnie kochanie, jest tam ktoś jeszcze z tobą? 

- Tak, widziałem Perrie, pana Louisa i kilkoro ludzi od ciebie z pracy.  

Nagle w tle dało się słyszeć jakieś szumy i kroki.  

- Tato ona tu idzie, proszę pośpiesz się! 

- HARRY!

Jednak było już za późno. Przerwano połączenie. Mulat był zdruzgotany. Nie miał przy sobie urządzeń, by móc namierzyć ten telefon. Poza tym wątpił, że osoba, o której mówił jego podopieczny go nie zniszczyła. Prawie wyskoczył z siebie kiedy coś zastukało w szybę. Jesy wsiadła do samochodu. Zaczęła tłumaczyć jak mają jechać, jednak detektyw nie umiał skupić się na jej słowach. Cały czas w uszach brzmiał mu szept syna o tej kobiecie. O kobiecie, która zabiła Beth.  

- Zayn czy ty w ogóle mnie słuchasz? 

Malik wyrwał się z transu. Spojrzał na swoją koleżankę i przełknął głośno ślinę. Uruchomił silnik. 

- Wiesz gdzie jechać? 

- No tak, przecież przed chwilą ci powiedziałam.  

Wyjechali na drogę.  

- Harry do mnie dzwonił. Musimy się pospieszyć. 

*** 

Kiedy dotarli do magazynów sami nie wiedzieli czego mają się spodziewać. Zaparkowali w dość dużej odległości i w krzakach na wszelki wypadek.  

- Widzisz ten samochód? - spytała Jesy.  

Mężczyzna podniósł wzrok i poczuł jak krew odpływa mu z twarzy. To był samochód Elizabeth.  W ten sam samochód wsiadł Harry. Spojrzeli się na siebie znacząco i mulat dał znak. Wyszli z wozu, zamykając za sobą drzwi i podeszli do auta. Od razu dało się zobaczyć czyjąś sylwetkę. Kobieta otworzyła drzwi i od razu wyleciało ciało kobieciny. Miała zamknięte oczy i białą niczym kreda twarz.  

- Rana postrzałowa głowy - stwierdziła Nelson.  

- Mówisz? Myślałem, że Beth od zawsze miała taką dziurkę pośrodku czoła.  

Potem przeszli do drzwi od budynku. Stanęli naprzeciwko siebie z bronią w ręku. Zayn na palcach odliczył do trzech i kopniakiem wyważyli drzwi. Na podłodze siedzieli wszyscy porwani z wyjątkiem jednej osoby.  

- Gdzie Harry? 

Perrie zaczęła coś krzyczeć przez knebel. Nelson szybko do niej podeszła i zabrała jej szmatkę z ust.  

- Zabrała go na tyły magazynu.  

Nagle za mulatem rozległ się szum i spadła puszka. Obrócił się w tamtym kierunku i ujrzał czyjś cień, biegnący na drabinę prowadzącą na dach. Od razu ruszył do przodu.  

- Ty się nimi zajmij! - krzyknął i zaczął się wspinać.  

Kiedy wszedł na górę od razu w twarz zawiał mu silny wiatr. Detektyw przez chwilę łapał równowagę na dachówkach, po czym powoli poszedł do przodu, szukając porywaczki. Rozglądał się w każdym kierunku, lecz nigdzie nikogo nie widział. "Przecież nie mogła rozpłynąć się w powietrze" - fuknął w myślach. I właśnie wtedy usłyszał ten głos.  

- Witaj braciszku...